Dit is maar een deel van het totale voertuigenpark dat we moesten 'customizen' voor de nieuwe scène 'De Koninklijke Nederlandse Brigade Prinses Irene landt in Normandië'. U hebt in de laatste nieuwsbrief kunnen lezen hoe die scène offcieel werd onthuld door ex-militairen van de Brigade. Ook de 'sponsors' waren hierbij aanwezig. Hier nog een paar foto's van de bouw van de scène én het eindresultaat.

Zo'n AutoCad-tekening hebben we wel vaker laten zien, maar toch is het interessant om het startpunt van de bouw van een maquette zó in beeld te brengen. Deze tekening toont alle gevels, geveldelen, raam- en deurpartijen en een plattegrond van de twee verdiepingen van het Zeemanshuis Oostvoorne, waarvan u hiernaast kunt zien hoe het er in het echt uitziet.

Het pand van de 'International Seafarers' Centre (drop-in) The Bridge', zoals de instelling officieel heet, staat aan de Stationsstraat in Oostvoorne. De ISC biedt een tijdelijk 'thuis' aan zeevarenden van alle nationaliteiten van wie het schip in de havens van de Maasvlakte II ligt. Toevallig vierde men eind deze maand het verblijf van de 20.000e bezoeker, zoals in dit artikel uit het blad 'Schuttevaer' wordt vermeld.

Jammer genoeg hebben we geen foto's van het uitsnijden van de diverse onderdelen op de lasersnijmachine, het in elkaar passen en lijmen ervan en het schilderen en 'weatheren' van het eindresultaat. Gelukkig wél van dat eindresultaat zelf.

Er staan - voor de beeldvorming - al heel wat containers op, maar toch is het nog niet zo eenvoudig om in deze houten kist (dat is heel oneerbiedig gezegd, onze excuses) een containerschip te herkennen. Dat soort schepen imponeert in de echte wereld vooral door hun enorme afmetingen en bij een model op schaal is dat niet anders…

De leden van de Stichting Modelgroep Nederland, die een deel van onze kelder als werkruimte gebruiken, zien stap voor stap dit houten gevaarte veranderen in een indrukwekkend model van een containerschip.

Een deel van de stellages waarmee de containers aan boord worden verankerd, is al in een vergevorderd stadium, zoals u hiernaast kunt zien en ook de opbouw krijgt langzaam maar zeker vorm.

Hierboven een foto van een aansprekend onderdeel van het pand waarin een welbekend Rotterdams restaurant is gevestigd. Het is het terras van horeca-gelegenheid 'De Ballentent', gelegen aan de Parkkade. In de jaren na de Tweede Wereldoorlog opende 'Café Maaszicht' de deuren in een voormalig douanedepot, waarin in de voorgaande jaren het Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen was gevestigd.

Café Maaszicht en later De Ballentent® (die naam is ontstaan omdat klanten op z'n Rotterdams zeiden "Laten we 'es wat gaan drinken in díe ballentent") zijn altijd al bezocht door veel mensen die in de haven werkten. In het etablissement hangen veel foto's, schilderijen en attributen van de Holland Amerika Lijn. Verklaarbaar, want aan de overkant van het water ligt Hotel New York, vroeger het hoofdkantoor van de HAL.

De foto's hieronder geven een indruk van het priegelwerk dat nodig is om het pand helemaal in te richten met tafeltjes, stoeltjes, barkrukken en – last but not least – lekkere gerechten op de tafels…

Elk tafeltje bestaat uit vier onderdelen: een blad, een losse dwarsbalk, een daarin passende dwarsbalk-met-halve-poot en een tweede halve poot… Vergeleken met het in elkaar zetten is het schilderen van zo'n tafeltje een fluitje van een cent!

De stoeltjes bestaan uit drie onderdelen: twee 'poten-met-armsteunen' en één gecombineerde zitting/rugleuning. Allemaal geproduceerd door de lasersnijmachine. Bij het 'knikken' van de zitting/rugleuning moet je heel voorzichtig te werk gaan, want een knikje teveel leidt tot extra lijmwerk…

Hoewel ze in het echt nauwelijk te zien zijn (ze zijn immers maar een millimeter groot…), zijn de 'lijmklodders' onze modelbouwers de eer te na. Die worden na droging netjes weggevijld!

Ook de onderdelen van de barkrukken komen uit de lasersnijmachine: elke kruk heeft er vier: twee potenstelsels, een voetenrust en een zitting.

Het gebouw is in de tussentijd ook voorzien van vrolijk gekleurde luiken voor de ramen aan de kant van de serre.

Weer een stap verder: het dak zit erop!

Met de tafeltjes en stoeltjes op hun plek en de nodige gasten op het terras begint het er al aardig op te lijken, maar… lege tafels?

Gelukkig heeft het bedienend personeel zich ingespannen om een lekkere traktatie voor de gasten te bereiden – al blijft wat het precies is een beetje in het ongewisse. Wij twijfelen tussen een Bossche Bol (hoewel, in Rotterdam? En met slablaadjes??) en een bal gehakt…

Neemt niet weg dat de gasten het prima naar hun zin blijken te hebben, in onze maquette en in de echte Ballentent evenzeer!

Calton Hill in Edinburgh is het hoofdkwartier van de Schotse regering, gevestigd in St. Andrew's House dat op de steile zuidelijke helling staat. Calton Hill is ook de plek waar maar liefst vijf monumenten staan: het National Monument, het Dugald Stewart Monument, het Nelson's Monument, het Robert Burns Monument en het Political Martyr's Monument. De foto hierboven toont een paar van die monumenten. Daarnaast staan op Calton Hill ook de gebouwen van de Old Royal High School en de City Observatory.

Voor al die objecten hebben we niet voldoende ruimte in onze miniatuurwereld. Daarom hebben we de drie eerstgenoemde monumenten – in onze ogen de drie meest aansprekende - gekozen om op onze versie van Calton Hill te plaatsen.

Het eerste object is het National Monument, dat is opgericht ter nagedachtenis van de Schotse soldaten die sneuvelden tijdens de zogenoemde Napoleontische oorlogen van 1803-1815. Koning George IV legde op 27 augustus 1822 de eerste steen van het monument, maar de bouw startte pas in 1826. Het monument is ontworpen door Willam Henry Playfair en Charles Robert Cockerell, met het Parthenon van Athene in het achterhoofd. Niet voor niets noemt men Calton Hill wel eens 'Edinburgh's Akropolis'. Helaas legde men het werk aan het monument stil in 1829, toen het geld op was. Het monument werd nooit voltooid.

Op onze draaibank worden de eerste pilaren van het monument gemaakt. Het is een uitdaging om al die pilaren precies gelijk van diameter en vorm te krijgen!

Dunne latten van hetzelfde hout zijn samengelijmd om de trapvormige basis te vormen waarop de pilaren komen te staan; van iets dikker hou zijn de lateien die bovenop de pilaren zijn geplaatst.

In de nog onbehandelde kleur van het hout ziet het er al indrukwekkend uit, maar na een met vaardige hand uitgevoerde beschildering is het nog veel mooier!

Op diezelfde draaibank veranderen stukken hout in mooie ronde vormen: het 'dak' en de basis van een ander monument op Calton Hill: het Dugald Stewart Monument.

Dugald Stewart (1753-1828), geboren en getogen in Edinburgh, was professor aan de Universiteit van Edinburgh. Hij speelde een belangrijke rol bij de zogenoemde 'Schotse Verlichting', een periode die grofweg duurde van 1750 tot 1790 en wordt gekenmerkt door een bijzondere concentratie van intellectuele en wetenschap-pelijke prestaties. Een vaak aangehaald kenmerk van die periode is het feit dat maar liefst 75% van de Schotten kon lezen en schrijven!

Stewart bekleedde de leerstoel Morele Filosofie van 1786 tot zijn overlijden in 1818.

De Royal Society of Edinburgh gaf in 1830 opdracht aan William Henry Playfair voor het ontwerp en de bouw van het monument, stelde fondsen beschikbaar en bepaalde ook de plek waar het monument moest verrijzen. In september 1831 was het klaar; het staat sinds 1966 als een 'Category A object' op de lijst van de organisatie Historic Environment Scotland.

Het ontwerp van Playfair is gebaseerd op het Choragische Monument van Lysicrates in Athene en is een cirkelvormig tempeltje met negen gecanneleerde (van verticale, parallele groeven voorziene) Corinthische zuilen rond een verhoogde urn, op een cirkelvormig podium.

Aan ons monument ontbreekt alleen de cannellering op de zuilen, omdat dat op het kleine formaat van het moument toch volkomen onzichtbaar zou zijn. Desondanks is het, nadat de basis is afgewerkt met een fraai hekwerk, het 'dak' is bekleed met diverse ornamenten en het geheel op kunstige wijze van de juiste beschildering is voorzien, een heel mooi, klein monumentje geworden!

Het derde monument is dat van Horatio Lord Nelson, vice-admiraal van de Engelse vloot die op 21 oktober 1805 sneuvelde tijdens de Slag van Trafalgar. In Londen staat een soortgelijk monument op Trafalgar Square, alleen staat daar een standbeeld van Lord Nelson op de top.

Het monument lijkt op een omhoog gerichte telescoop en werd ontworpen door Robert Burns, nadat een eerder ontwerp van Alexander Nasmyth was afgewezen omdat het te duur zou worden. Op de dag af twee jaar na de Slag van Trafalgar legde men de eerste steen. Tussen 1814 en 1816 legde Thomas Bonnar een vijfkantige structuur aan waarmee de basis van het monument werd omsloten. Ook deze structuur was een ontwerp van Robert Burns.

Al vrij snel werd op het monument een signaalstation ingericht waarmee seinen konden worden gegeven aan schepen die in de Forth passeerden. In 1852 instal-leerde men een mechanisme dat dagelijks om 13:00 uur een in de mast hangende bal naar beneden trekt, synchroon met het kanonschot dat op Edinburgh Castle wordt afgevuurd. Hiermee zette men aan boord van de schepen de klokken gelijk.

Wat te doen als er in ons Schotland ergens een plek is waar een spoorlijn en een autoweg (die op de foto beide nauwelijks als zodanig herkenbaar zijn…) elkaar kruisen? Daar moet dan een brug komen, natuurlijk, maar als er nergens in onze uitgebreide documentatie een brug te vinden is die past?

Wel, zoals vaker doen we dan een beroep op het inventieve vermogen van onze modelbouwers en die ontwerpen en bouwen dan zelf zo'n brug, rekening houdend met de eis dat 'het er wel authentiek uit moet zien' en met het feit dat de spoorlijn en de autoweg elkaar onder een hoek kruisen.

Na het bekijken van wat foto's en wat experimenteren maken ze een ontwerp, zagen een paar stukken multiplex in de juiste vorm, lijmen die stukken aan elkaar, werken de onderkant af met 'pleisterwerk' en de zijwanden met 'stenen' - en klaar is de brug. Wij zeggen: "Missie geslaagd!"